Bazı dinozorların kar ve buz arasında yaşadığına dair kanıtlar git gide artarken herkesin aklına aynı soru geliyor: Nasıl?
Kasvetli Alaska gökyüzünün altında kışın ortasıydı. Bir tarafta Colville Nehri’nin düzlükleri uzanıyordu. Diğer tarafta ise yüzlerce kilometrelik ıssız tundraya sırtını dayamış, buz kesmiş kurşuni gri kayalardan oluşan bir uçurum yükseliyordu.
Buz baltası ve çivili botlarıyla paleontolog Pat Druckenmiller -28C civarında seyreden soğuk Kuzey Kutbu rüzgarlarının ortasında çok özel bir şey arıyordu. Yıl 2021’di ve uçuruma ulaşmak bile başlı başına zorlu bir keşif gezisi gerektiriyordu. Alaska’nın kuzeyindeki bu ücra köşede yol olmadığı için araştırmacılar kar motorlarıyla bölgeye gitmiş, ardından yakınlarda bir kamp kurmuştu. Araştırma süresince ekip sürekli olarak donma tehlikesi, kaya düşmeleri ve aç kutup ayılarıyla mücadele etti. Druckenmiller “kıl payı kurtulduk’’ diyor. “Ama buna değdi.”
Druckenmiller sonunda aradığını buldu. Nehrin yaklaşık 15 m yukarısındaki uçurum tabakalarının içine gömülmüş, 10 cm kalınlığında bir kil ve kum tabakası vardı.
Yaklaşık 73 milyon yıl önce bu tortu oluştuğunda dünya şimdikinden daha sıcaktı ancak bölge şimdikine göre daha soğuktu. Alaska’nın bu kısmı günümüzde kış boyunca her gün birkaç saat aydınlansa da o zamanlar yılın dört ayı boyunca, ekimden şubata kadar tamamen karanlığa gömülüyordu. Hava sıcaklığı düzenli olarak -10C’nin altına düşüyor ve sık sık kar yağıyordu.
Yine de bu alüvyonlu katman içinde tarihin tuhaf bir döneminin son kalıntıları gizleniyordu: Devlerin yavrularına ait, sadece milimetrelik çaplardaki küçük kemikler ve dişler. Burası binlerce dinozorun yuva yaptığı yerdi ve yumurtadan asla çıkamayan yavrular bugün hâlâ orada.
Druckenmiller “Muhtemelen tüm Alaska eyaletindeki en ilginç dinozor kemiği yatağı burası’’ diyor. “Bu canlılar neredeyse Kuzey Kutbu’nda yaşıyordu.’’